Mountainbiken in de Dolomieten
Mountainbiken door het berglandschap van de Dolomieten is een beleving op zich, of je nou een ervaren trail mountainbiker bent of een avontuurlijke fietser. Er liggen honderden kilometers aan onverharde grindwegen, gravel paden en single trails voor elk niveau rondom het Sella massief en ver daar vandaan. Er kunnen vele verschillende varianten aan mountainbike routes gereden worden. Jaar na jaar kun je er nieuwe mountainbike routes en trails rijden. Hierbij maken wij gebruik van een liftpas die van midden juni tot en met eind september geldig is en toegang biedt tot 100 liften, inclusief de Sellaronda mountainbike tour!
Mountainbike routes
De mountainbike routes in de Dolomieten worden ingdeeld in verschillende moeilijkheidsgraden. Dit heeft te maken met de lengte van de route, hoeveel hoogtemeters er worden gereden en hoe steil deze gaan. Ook hebben deze routes technische segmenten van verschillende aard. Voor elke route heb je een bepaalde conditie, techniek en / of ervaring nodig.
Blauwe mountainbike routes
Blauwe mountainbike routes zijn de makkelijke mountainbike routes en voor de licht gevorderde mountainbikers en mountainbikers met ervaring die het liever rustig aan doen.
Voor blauwe mountainbike routes heb je een basis fiets / mountainbike conditie nodig om dag afstanden tot 35 / 40 kilometer comfortabel te rijden. Per dag mountainbiken we ongeveer 200 – 400 hoogtemeters op een dag. Met de blauwe route wordt het overgrote gedeelte van de hoogtemeters met de lift gemaakt. Af en toe zijn korte steile klimmetjes en dalingen op de route, maar er zijn geen extreem steile segmenten aanwezig. In het begin van de MTB huttentocht worden de basis technieken besproken om jou goed en veilig te laten dalen, klimmen, remmen en schakelen.
Technische trails worden minimaal ingebouwd op deze route (hoofdzakelijke S0 + S1). Er worden technische obstakels zoals kleine ‘rock gardens’ (paden van kleine stenen) en brede ‘North shore’s’ (houten bruggen) gereden. Deze worden aan het begin van een MTB huttentocht geoefend in een mountainbike park om je hier de juiste techniek mee te geven en deze veilig te kunnen rijden.
Rode mountainbike routes
Rode mountainbike routes zijn de ‘medium’ mountainbike routes. Deze routes zijn voor de licht gevordere mountainbiker die wat meer uitdaging zoeken tot en met de gevorderde mountainbikers.
Op de rode mountainbike routes heb je een goede mountainbike / fiets conditie nodig om dagafstanden van 35 – 60 kilometer comfortabel te kunnen rijden. Per dag mountainbiken we ongeveer tussen de 300 – 600 hoogtemeters. Met de rode route wordt ook het overgrote gedeelte van de hoogtemeters met de lift gemaakt. Er zijn meerdere steile segmenten op de route en af en toe zijn er ook zeer steile klimmen aanwezig. Op de rode routes worden meerdere technische trails en segmenten ingebouwd (hoofdzakelijke S0 + S1 en eventueel S2) met scherpe en steile switchbacks (scherpe en smalle bochten), medium ‘rock gardens’ (medium stenen paden), medium ‘North shore’s’ (houten bruggen) en kleine ‘drops’. Deze worden aan het begin van de MTB huttentocht geoefend in een mountainbike park.
Zwarte mountainbike routes
Zwarte mountainbike routes zijn de moeilijke mountainbike routes en voor de ervaren mountainbikers , voor deze routes heb je een zeer goede conditie en techniek nodig.
Op de zwarte mountainbike routes rijden we tussen de 50 – 75 kilometer Per dag mountainbiken we ongeveer 400-800 hoogtemeters. Bij de zwarte route maken we ook gebruik van de liftpas en zal ook hier het over grote gedeelte van de hoogtemeters met de lift gedaan worden. Er zijn op de zwarte route meerdere, langere steile segmenten aanwezig. Ook zijn er zo nu en dan extreem steile klimmen aanwezig. Er worden veelal op technische routes en single trails gereden (S1+S2+S3) met scherpe en steile switchbacks, grote rock gardens en uitdagende North shores.
Trail Tolerance
Veel van de mountainbike routes zijn enkel en alleen voor mountainbikers. Er zijn echter ook veel stukken waar wandelaars mogen lopen. Hier geldt het zogenoemde ‘Trail Tolerance’, voetgangers hebben op deze trails voorrang en dienen langzaam te worden benaderd en ingehaald.
Mountainbike single trails
Met de MTB huttentocht rijden we veel speciale mountainbike single trails, deze zijn specifiek voor mountainbikers aangelegd en hier zijn geen wandelaar toegestaan. Deze single trails bestaan uit flowy kombochten, scherpe switchbacks, mooie North shores, kleine pump tracks, easy tot medium jumps en diverse kleine, medium en grote ‘drops’. Op deze trails is het één en al fun en haal je het maxiale uit jouw mountainbike!
Veel van deze ‘flow trails’ liggen in de verschillende bike parken die aanwezig zijn rondom het Sella massief. We starten met de toegankelijke flow lines en single trails van het Danter Bike Park en de Sassolungo Bike Trails. Zo kun je met tips & tricks van de mountainbike gids even lekker inrijden en wennen aan de mountainbike trails van de Dolomieten. Zo vind je ze namelijk niet in Nederland. Veiligheid staat ten alle tijden voorop en je dient altijd je snelheid aan te passen aan de omstandigheden en je eigen vaardigheden. De eerste keer dat je een single trail rijdt in een mountainbike park, dien je deze op gepaste snelheid te verkennen en alle technische segmenten, zoals ‘drops’ en jumps goed te bekijken en beoordelen. Helmen zijn verplicht en overige bescherming als handschoenen, kniebeschermers en dergelijke zijn een pré.
Single Trail Schaal
De Single Trail Schaal bestaat uit zes moeilijkheidsgraden van S0 tot S5, waarbij voor een gemiddelde mountainbiker de onderkant van de schaal kan worden beschouwd als “zonder problemen” en de bovenkant kan worden gelijkgesteld met “niet te rijden”. De schaal heeft een open einde: dat betekent dat naarmate mountainbikers verbeteren, voorheen “onberijdbare” paden berijdbaar worden. Het is beperkt tot de technische moeilijkheidsgraad van een pad dat vlak of bergaf loopt. Een enkel pad kan passages of delen van verschillende moeilijkheidsgraden bevatten. Bindend voor de classificatie is het belangrijkste deel van de elementen van een S-categorie. Een pad kan bijvoorbeeld worden omschreven als een S2 met S3-passages.
De indeling van een trail is gebaseerd op objectieve kenmerken onder ideale omstandigheden zoals zonneschijn en droge grond. De schaal is daarom onafhankelijk van elementen zoals fietstechniek, of liever, subjectieve en variabele factoren zoals:
- Weer (nat, wind, mist en sneeuw)
- Snelheid van de mountainbiker
- Lichtomstandigheden door de zon (schaduw, zonnestralen in je ogen)
Wanneer je je oriënteert op S-klassen, moet je er rekening mee houden dat de technische moeilijkheidsgraad van een parcours kan worden opgedreven. Dit kan bijvoorbeeld komen door slechte weersomstandigheden. Bij het toekennen van cijfers is rekening gehouden met de volgende criteria:
De samenstelling van het parcours, bijvorbeeld de grip en het type ondergrond
- Van verschillende soorten obstakels
- De hellingshoek
- Categorie van bochten
- Technische vaardigheden en eisen
De moeilijkheidsgraden
In dit gedeelte worden de afzonderlijke S-klassen en de vereiste technische vaardigheden nader toegelicht. Het gaat ervan uit dat de omstandigheden ideaal zijn.
S0 trail
Een mountainbike trail zonder bijzondere moeilijkheden. Het zijn veelal bos- of weidepaden op een natuurlijke ondergrond met goede grip, of compact grind. Grote trappen, rotsen of wortels zijn niet te verwachten. Het verloop zal licht tot matig zijn, de bochten zijn niet scherp. Ook zonder bijzondere MTB-techniek kunnen trails met S0 worden gereden. Ze moeten over het algemeen in een staande positie worden gereden en kan op sommige stukken ook zittend gereden worden.
S1 trail
Op een trail gemarkeerd met S1 heb je al te maken met kleinere obstakels zoals platte wortels en kleine stenen. Op deze trails zul je merken dat er schades (geulen) zijn ontstaan door erosie (schurende werking van water aan het oppervlak), wat de reden is voor de verhoogde moeilijkheidsgraad. Het oppervlak is mogelijk niet altijd stevig. Op een S1 trail is een basis MTB-techniek en constante aandacht vereist. De lastigere passages vragen om gedoseerd remmen en lichaamsverplaatsing naar achteren. Het hellingspercentage zou maximaal 40% zijn. Ze moeten over het algemeen in een staande positie worden gereden. Obstakels, zoals jumps, kunnen in z’n geheel worden bereden. Scherpe switchbacks (haarspeldbochten) zijn niet te verwachten.
S2 trail
Trails met een moeilijkheidsgraad van S2 zullen grotere wortels en stenen bevatten. Het oppervlak is vaak los. Trappen en ‘drops’ zijn te verwachten. Vaak zijn er smalle bochten en kan de hellingspercentage op sommige plaatsen oplopen tot 70%. De obstakels vereisen lichaamsverplaatsing om succesvol te worden bereden. Te allen tijde bereid zijn om te remmen en het vermogen om je zwaartepunt te verplaatsen zijn noodzakelijke technieken, evenals het vermogen om je rem-intensiteit te doseren en lichaamsspanning te reguleren.
S3 trail
S3 single trails hebben veel grote keien en/of worteldoorgangen. Er zijn vaak hogere treden, ‘drops’, switschbacks en lastige traverses. De kans op wat ontspannen rollen is zeldzaam. Vaak is de ondergrond erg glibberig en met losse stenen. Een hellinsspercentage van meer dan 70% is niet ongebruikelijk. Passages met een S3-klasse vereisen nog geen speciale downhill-techniek, maar wel een zeer goede beheersing van het mountainbiken en ononderbroken concentratie. Intensief remmen en een zeer goed evenwichtsgevoel zijn vereist.
Verder zijn er nog twee buiten categorieën die NIET gereden worden tijdens de MTB huttentocht van Trail Experience.
S4 trail
Een downhill trail heeft extreem steile, met grote keien en/of veeleisende worteldoorgangen, evenals vaak losse puin. Extreem steile hellingen, smalle haarspeldbochten en verhogingen waarop de tandwielen elkaar onvermijdelijk raken. Dit zijn veel voorkomend kenmerken van een categorie S4-trail. Om een trail van categorie S4 te rijden, zijn trail technieken zoals het kunnen verzetten van de voor- en achterwielen (bijvoorbeeld in haarspeldbochten) absoluut essentieel, evenals een perfecte remtechniek en balans. Alleen extreme rijders en uitzonderlijke fietsers beheren een S4-parcours op het zadel. Zelfs het dragen van een fiets door dergelijke passages is vaak niet vrij van gevaren.
S5 trail
De moeilijkheidsgraad S5 wordt gekenmerkt door een terrein met tegenklimmen, puinhellingen en erosie, extreem krappe bochten, meerdere obstakels (bijvoorbeeld omgevallen bomen) komen zonder onderbreking voor – vaak in extreme steilheid (kliffen). Obstakels moeten soms in combinatie worden aangepakt. Slechts een handvol freaks pakken S5-passages aan. Er moeten enkele hindernissen over gesprongen worden. Haarspelden zijn zo strak dat het verzetten van de wielen nauwelijks mogelijk is, zelfs het dragen van de fiets is bijna onmogelijk, omdat je je handen nodig hebt om vast te houden of zelfs te klimmen.